Sóc culer

Jeden z komentarzy, dał mi ostatnio do myślenia - dlaczego tak właściwie FC Barcelona jest tak bliskim memu sercu klubem?

Może zacznę od tego, że nie kibicuję tej drużynie od urodzenia. Nie dorastałam w rodzinie, w której piłka nożna była świętością, a jakiś klub był szczególnie hołubiony. Natomiast zawsze dziwiło mnie (byłam wtedy jeszcze gówniarą, więc nie oceniajcie!😜), dlaczego nie można lubić FC Barcelony i Realu Madryt jednocześnie. Sądziłam, że mi by się to udało. Taaaaak – nic bardziej mylnego.

Ale wracając do tematu. W Dumie Katalonii zakochałam się od pierwszego wejrzenia, od pierwszego ich meczu, który obejrzałam. Za co kocham ten klub? Nie ma powodów do miłości. Kocha się po prostu, ot tak – i tak też jest w tym przypadku. Natomiast co sprawiło, że FCB jest tak bliskie memu sercu, to już troszkę inne pytanie i na nie mogę udzielić nieco dłuższej odpowiedzi.

Barcelona, która wkradła się do mojego serca, to Barcelona Guardioli. Naszpikowana bielsizmem i holenderką sztuką gry. Oparta na szybkich, krótkich podaniach i grze zespołowej, a nie na indywidualnościach. Barcelona będąca jedynym wówczas klubem bez sponsora na koszulkach. Barcelona z wartościami, przekazywanymi z pokolenia na pokolenia (rodzina) oraz z rocznika na rocznik (szkółka). Barcelona dbająca o swoje drużyny młodzieżowe i pokładająca znaczne nadzieje w drużynie B. Barcelona stawiająca na wychowanków. Barcelona wielka i wspaniała. Barcelona niepokonana.

Nie jest prawdą, że Pep Guardiola wprowadził do Blaugrany holenderką myśl szkoleniową, ponieważ przed nim podwaliny podłożyli van Gaal, Rijkaard, a przede wszystkim śp. Johan Cruyff (choć przed nim także próbowano zaszczepić w tym klubie nutkę holenderskiej piłki). Natomiast prawdą jest, że Pep Guardiola stworzył prawdziwe monstrum. Można to rozumieć dwojako – że stworzył drużynę, która była spragniona tytułów i niezwykle waleczna albo ambitnego potwora, który chciał zostać najlepszym piłkarzem w historii. Tak, to Guardiola spowodował, że Messi stał się tym właśnie Messim. Kto wie, co by się stało, gdyby tamtego wieczora przed meczem na Santiago Bernabeu Pep nie zadzwonił do Lionela i nie powiedział mu kilku prostych słów – a mianowicie, że nazajutrz zagra na „10”?😓

Jednak nie o tym miałam tutaj pisać, jak zmieniał się klub na przestrzeni lat, a wiadomo, że się zmieniał. Czy na lepsze, czy na gorsze – sprawę pozostawiam do rozstrzygnięcia Tobie. Faktem jest natomiast, iż pojawiły się pewne zmiany i sytuacje, z którymi się osobiście nie zgadzam i których w żadnym razie nie popieram. Za niektóre decyzje mam też ogromny żal do tych panów w garniturach i pań w garsonkach, którzy szastają pieniędzmi członków klubu. No dobrze, przyznam się szczerze – nie popieram zarządu Bartomeu. Ups! – wydało się.😈

Niemniej jednak nie potrafię przestać kochać tego klubu tylko przez to, że jacyś debile dobierają się do władzy i popełniają kolejne głupoty, zapominając o najważniejszych rzeczach w ponad stuletniej historii FC Barcelony. Zarząd kiedyś się zmieni, a może wtedy wróci należyty porządek. Pamiętaj, że zmieniły się tylko rzeczy dotyczące zarządzania zasobami, polityką, a nie kwestia najważniejsza, jaką stanowi grono kibiców. Socios i culés się nie zmienili. Nadal zabierają swoje dzieci na mecze lub oglądają je z nimi w telewizji. Nadal odśpiewują hymn klubu z dumnie uniesioną głową i szerokim uśmiechem na ustach. Nadal cieszą się po wygranych meczach i marudzą po przegranych. Nadal świętują puchary na Canaletas. Nadal kłócą się z madridistami. Nadal śpiewają czasem niecenzuralne przyśpiewki. Ale przede wszystkim – nadal przekazują swoim potomkom wartości naszego klubu, a to jest najważniejsze. Bo klub to nie tylko zarząd, sztab trenerski, zawodnicy – oni wszyscy kiedyś przeminą. Klub to przede wszystkim kibice. Kibice, którzy kochają ten klub ponad życie. I ja właśnie do takich się zaliczam.😉